بعضی جمله‌ها، فقط جمله نیستند؛ سرنوشت‌اند.
اثر «Hold the Door» یکی از آن‌هاست. جمله‌ای کوتاه، خشک، بی‌رحم. نه التماس می‌کند، نه توضیح می‌دهد. فقط فرمان می‌دهد: نگه دار. و همین سادگیِ خشن است که آن را به یکی از عمیق‌ترین زخم‌های روح انسانی تبدیل می‌کند.این قطعه برای من از جایی آغاز می‌شود که کلمات دیگر می‌میرند. جایی که همه‌ی احساسات، خاطرات، آرزوها و یک عمر زندگی، آرام‌آرام در گلو خفه می‌شوند و در نهایت به یک صدا تقلیل می‌یابند, یک صدا که حتی دیگر نام خودش را هم نمی‌داند.پیانو اول می‌آید، تنها، لرزان، با نت‌هایی که انگار از دور دست کسی می‌رسند که هنوز نمی‌خواهد باور کند. هر نت، یک نفس نیمه‌تمام است. فاصله‌ها بین‌شان طولانی‌اند، مثل لحظه‌هایی که قلب هنوز امید دارد، هنوز فکر می‌کند شاید دریچه‌ای، شاید راهی، شاید معجزه‌ای...
 اما هر مکث، سنگین‌تر از قبلی است. انگار هر نت می‌داند که بعدی‌اش، یک قدم به سمت پایان نزدیک‌ترش می‌کند.بعد، زهی‌ها می‌آیند. نه مثل طوفان، بلکه مثل خفقان. آرام، اما بی‌امان. لایه به لایه روی هم انباشته می‌شوند، مثل برف روی شانه‌های کسی که دیگر نمی‌تواند بلند شود. ملودی همان است، اما دیگر تنها نیست؛ حالا زیر فشار واقعیت له می‌شود. تکرار می‌شود، چون در چنین لحظه‌هایی زندگی هم تکرار می‌شود: همان درد، همان اجبار، همان دانستنِ اینکه هیچ راه فراری نیست.ریتم وجود ندارد، یا اگر هست، کش‌دار و بی‌رحم است. زمان متوقف شده، انگار دنیا نفسش را حبس کرده. گذشته و آینده همزمان روی سینه‌ات می‌نشینند و فشار می‌دهند. موسیقی شتاب نمی‌گیرد، چون شتاب دادن یعنی انکار. اینجا فقط تحمل است، فقط ایستادن، فقط نگه داشتن.اوج می‌رسد، اما نه برای رهایی. صدا بالا می‌رود، فریاد می‌زند، اما فریادش در دیوارهای سرنوشت می‌خورد و برمی‌گردد. هیچ تخلیه‌ای نیست. هیچ آرامشی. وقتی آخرین نت محو می‌شود، چیزی در سینه‌ی شنونده باز می‌ماند یک زخم تازه، یک سؤال بی‌پاسخ، یک فشار که دیگر هرگز کاملاً از بین نمی‌رود. اثر «Hold the Door» درباره‌ی مرگ نیست. درباره‌ی مردنِ تدریجیِ خودت در حالی‌ست که هنوز زنده‌ای. درباره‌ی این است که چطور یک انسان کامل، با همه‌ی رویاها و خنده‌ها و نامش، می‌تواند به یک وظیفه‌ی ساده تقلیل یابد—و با این حال، همین وظیفه، عظیم‌ترین و دردناک‌ترین معنای زندگی‌اش شود.این قطعه به ما یادآوری می‌کند که بعضی از ما به دنیا نمی‌آییم که عبور کنیم، که دیده شویم، که نام‌مان بماند.
بعضی از ما فقط برای نگه داشتن در می‌آییم.
تا دیگران بگذرند.
تا داستان ادامه پیدا کند.
و وقتی در بسته شد، حتی نام‌مان هم در باد گم می‌شود.فقط یک جمله می‌ماند:
Hold the Door
و این جمله، تا ابد در گوش تاریخ تکرار می‌شود, مثل ناله‌ای که دیگر کسی نمی‌شنود، اما هنوز درد می‌کند.

My Channel